Αν έχω μετανιώσει κάτι στα 43 μου χρόνια είναι που δεν έκανα μεγαλύτερα όνειρα... Τελειώνοντας το σχολείο το κύριο μέλημά μου ήταν να σπουδάσω έτσι ώστε να κάνω ένα επάγγελμα που θα μου προσφέρει έναν καλό μισθό, στη συνέχεια να ξεκινήσω να εργάζομαι και μετά να βρω έναν σύντροφο με τον οποίο θα κάνω οικογένεια. Αυτός ήταν ο προγραμματισμός. Είμαι απέραντα ευγνώμων που τα έκανα όλα αυτά, όμως στη διαδρομή ξέχασα κάτι... να ακούω και να αφουγκράζομαι τον πιο σημαντικό άνθρωπο για μένα... τον εαυτό μου!

Αν είσαι μεταξύ 12 και 18 και νιώθεις ότι ήδη έχεις βρει τον έρωτα της ζωής σου..

Αν έχεις πιάσει τον εαυτό σου να κοιτάζει το υπερπέραν και να χαμογελάει αυθόρμητα χωρίς να ξέρει καν γιατί..

Αν νιώθεις την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά και το στομάχι σου να γεμίζει πεταλούδες όταν τον/την βλέπεις ...

τότε συγχαρητήρια! Μόλις εμφανίζεται ένας νέος υπέροχος (και πολύπλοκος) πλανήτης στο ηλιακό σύστημα της ζωής σου, ο πλανήτης “Έρωτας”!

  Όταν ήμουν στο σχολείο πολλές φορές ήταν αυτές που δεν ήξερα τι ήθελα, δεν είχα μάθει να ακούω την φωνή μου, ούτε το σώμα μου. Μου φαίνονταν τα περισσότερα μαθήματα αδιάφορα. Άκουγα τους μεγάλους να ξέρουν για μένα και ενίοτε να αποφασίζουν για μένα. Έτσι και έγινε, κάποια στιγμή που αποφάσισα ότι θέλω να γίνω διακοσμήτρια μαντέψτε τι έγινε. Πήρα ένα μεγάλο όχι.