Είμαι η Πολυτίμη και είμαι 15 χρονών, ζω στην Αθήνα και υποτίθεται ότι πρέπει να γράψω ένα άρθρο για την εφηβική μου ζωή όμως εγώ επέλεξα να γράψω ένα άρθρο για το πώς η αδερφή μου με έχει βοηθήσει στην ζωή μου.
Η αδερφή μου είναι η καλύτερη μου φίλη...είναι ο άνθρωπος που θα πάρω τηλέφωνο άμα γίνει κάτι...ο άνθρωπος που ξέρω ότι δεν θα μου πει ποτέ ψέματα. Εγώ ποτέ δεν δυσκολεύτηκα στην προσαρμογή..ειδικά στο γυμνάσιο. Είχα αρκετούς φίλους...βέβαια κάποια στιγμή με τους περισσότερους σταμάτησα να κάνω παρέα...ήταν κακή επιρροή που λέει και η μαμά μου. Ήταν μια περίοδος που περνούσα πολύ δύσκολα... γι'αυτό σκέφτηκα να ξεκινήσω κάποιο άθλημα. Μετά από πολύ σκέψη επέλεξα το βόλεϊ. Στην αρχή ήταν όλα τέλεια, έκανα καινούριες φίλες, ο κοουτσ ήταν πολύ καλός, ήταν όλα υπέροχα. Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα που θα είχαμε αγώνες. Εκεί άρχισα να πιέζομαι πάρα πολύ, έκλαιγα μετά από κάθε αγώνα που χάναμε... Αυτό δεν ήταν καλό, η μαμά μου ανησυχούσε πολύ, εγώ όμως ήξερα ότι είχα την αδερφή μου δίπλα μου να με στηρίζει! Αυτή είναι μεγάλη και δεν μπορεί να έρχεται να με βλέπει κάθε μέρα αλλά όταν έρχεται είμαι υπέρ χαρούμενη. Η εφηβεία είναι δύσκολη. Σίγουρα κάποιος θα σε κοροϊδέψει για το πώς ντύνεσαι , το πώς μιλάς, με ποιον κάνεις παρέα οτιδήποτε...στην εποχή μας το μόνο που ενδιαφέρει τα παιδιά είναι με ποιον θα κάνουν κάτι , σε ποιο κλαμπ θα πάνε , και ποιος θα ρίξει τις πιο πολλές. Αυτό δεν ισχύει για εμένα! Εγώ θέλω να έχω ένα μέλλον... Το να βλέπω την αδερφή μου να προοδεύει στην ζωή της με έχει κάνει να πιστεύω πιο πολύ στον εαυτό μου και να έχω αυτοπεποίθηση. Πλέον έχω ένα στόχο. Δεν θα τα ξανά παρατήσω ποτέ στην ζωή μου! Και όλο αυτό το οφείλω στην αδερφή μου! Δεν θα την άλλαζα με τίποτα! Και το ηθικό δίδαγμα από όλα αυτά είναι να μην τα παρατάτε και να ξέρετε ότι πάντα θα υπάρχει κάποιος δίπλα σας να σας σφυρίζει!